نتیجه گرایی؛ مرغ و گوشتاتو بخور!
بسیاری از ما انسان ها در زندگی تنها به دنبال نتیجه کار هستیم. یعنی نتیجه گرایی برایمان بسیار مهم است. تربیت فرزندانمان نیز از این موضوع جدا نیست. اصلا به اینکه آیا وقت، هزینه و توانی را که در مسیر می گذاریم، ارزشش را دارد یا نه، فکر نمی کنیم. گاهی اوقات به حدی به دنبال نتیجه هستیم، که یادمان می رود زندگی یک قطار در حرکت است. اگر قرار باشد تمام مدتی که در مسیر هستیم، سمت پنجره نرویم، به مناظر بیرون نگاه نکنیم، سرما و گرمای جاده های مختلف را نبینیم. و تنها به فکر این باشیم که چه زمانی به مقصد خود می رسیم، ضرر بزرگی کرده ایم. افراد چه بخواهند و چه نخواهند، همواره در مسیرهای گوناگون قرار دارند. چطور لذت بردن از این مسیر ها در راه رسیدن به مقصد، هنری است که در ادامه بیشتر درباره آن صحبت خواهیم کرد.
داستان غذا خوردن یک شخص
روزی فردی را دیدند که در حال خوردن غذا، برنج های خود را بدون گوشت و مرغ می خورد! به او گفتند چرا برنج را بدون گوشت و مرغ می خوری؟ مزه برنج ساده را دوست داری یا اینکه نمی توانی گوشت و مرغ بخوری؟ او در جواب گفت، نه برنج ساده را دوست دارد و نه با خوردن گوشت و مرغ مشکل دارد. هدفش این است که ابتدا برنج ها را بخورد و سپس گوشت و مرغ ها را، تا از خوردن آن ها لذت ببرد! این فرد هنگامی که برنج هایش را تمام کرد، به حدی سیر شد که دیگر نتوانست گوشت و مرغ را جدا بخورد. یعنی نه از غذایی که او را سیر کرد لذت برد و نه توانست به هدفی که داشت برسد.
داستان این فرد داستان زندگی خیلی از ما است. گاهی برای هدفی که برای خود متصور می شویم، چنان هیجان زده و بی تاب می شویم که ممکن است از سنجیدن تمامی عواقب و اتفاقات پیش رو غافل شویم. یعنی به دوش کشیدن درد و سختی و لذت نبردن از مسیر برای رسیدن به هدفی که گاهی ممکن است اصلا به دست نیاید. این فرد چنان در فکر لذت بردن از طعم گوشت و مرغ به صورت جداگانه غرق شده بود، که فراموش کرد ممکن است با خوردن تمامی برنج سیر شود و اصلا به این لذت نرسد.
زندگی بدون در نظر داشتن مسیر
در زندگی تمامی ما، گاهی هدف چنان پررنگ شده که جوانی و عمرمان برای آنها تلف می شود. هدف های مادی مثل خریدن خانه، خریدن ماشین، دستیابی به فلان موقعیت شغلی و … . اگر به رسیدن به این اهداف عادت کنیم، خواهیم دید که این آمال هیچ وقت پایان نمی پذیرند. یا اگر به ماشین مد نظر خود دست یابیم، فکر رسیدن به مدل بالاتر آن ما را رها نخواهد کرد. اگر بتوانیم خانه ای را که می خواهیم بخریم، فکر بزرگتر کردن خانه و یا عوض کردن موقعیت مکانی آن برای ما دردسر خواهد شد.
این ماجرا اصلا به این معنی نیست که برای رسیدن به اهداف خود تلاش نکنیم یا هیچ هدفی نداشته باشیم، چون ممکن است پس از رسیدن به آن، هوس بیشتر از آن ما را رها نکند. اصلاً و ابداً. باید بنگریم که آیا وقت و هزینه ای که برای رسیدن به این اهداف صرف می شود ارزشش را دارد؟ آیا ارزشش را دارد که تمامی جوانی خود را از دست بدهیم، موقعیت بودن با خانواده، لذت بردن از حضور مادر و پدر، بلایی که ممکن است کار بیش از حد بر سلامتی مان بیاورد، فرصت تجربه های جدید و … ؟ منظور ما این است که هر راهی را برای رسیدن به هر هدفی انتخاب می کنیم، بدانیم که در آخر اگر به شکل مطلوبی به مقصودی که در ذهنمان است نرسیم، از مسیر رسیدن به هدف به اندازه کافی لذت برده ایم با خیر؟
نتیجه گرایی در تربیت فرزندان
بسیاری از والدین هستند، که در تربیت و بزرگ کردن فرزندان شان دچار نتیجه گرایی می شوند. فکر به اینکه زودتر فرزند از نوزادی عبور کند، دندان در بیاورد، راه برود، صحبت کند، به مدرسه برود، به دانشگاه برود و … باعث می شود این مادر یا پدر کوچک ترین لذتی از دوران رشد فرزندشان برای خود باقی نگذارند. سه سالگی فرزندشان را نبینند، چون در فکر سریع بزرگتر شدن او هستند. از بدو تولد به فکر دانشگاهی که قرار است دخترشان در آن درس بخواند هستند، به دنبال شغلی که قرار است پسرشان در جوانی پیدا کند هستند.
اینگونه افراد، یک روز ممکن است چشم باز کنند و ببینند که زندگی شان را زندگی نکرده اند. ولی آن روز دیگر فرصتی برای لذت بردن از مسیری که فقط از آن عبور کردند، برای شان نمانده است. یادمان باشد، بهترین روش زندگی این است که از مسیر لذت ببریم و در گرو نتیجه نباشیم.
پاسخ‌ها