چرا ما نماز می خوانیم ولی فرزند ما نه؟!
همانطور که از کودکی در تک تک آموزه های دینی خود شنیده ایم، نماز اصلی ترین بخش دین مبین اسلام است. یعنی پایه اصلی تربیت کودکان نماز است. در واقع نماز ستون و پایه اسلام که از آن در قرآن و احادیث، بسیار صحبت شده است. پس طبیعی است که خانواده های معتقد ایرانی، دغدغه این موضوع را داشته باشند، که فرزندانشان نماز می خواند؟ اگر می خواند چگونه نمازی می خواند؟ اگر نمی خواند، چه علتی دارد؟
ریشه اصلی باور به نماز در فرزندانمان، در نحوه تربیت خود ما است. باید بنگریم که آیا توانسته ایم باور به نماز را در قلب فرزندمان جای دهیم؟ آیا نماز خواندن ما به نحوی بوده که زیبایی این عبادت ناب را به گونه ای به تصویر بکشد تا کودک به آن جذب شود؟
نماز، خواندن یا اقامه کردن
برای بسیاری از والدین این سوال پیش می آید که چرا با وجود اینکه خودمان نماز می خوانیم، فرزندانمان نماز نمی خوانند؟ شاید بهتر باشد پاسخ این سوال را در خودش جست و جو کنیم.
اگر به متن آیاتی که در قرآن، در مورد نماز باشد توجه کنید، خواهید دید که حتی در یک آیه قرآن گفته نشده خواندن نماز یا “اقروا الصلاه”. ما در تک تک آیات در مورد نماز شاهد “اقیموا الصلاه” هستیم.
بین به پا داشتن نماز و خواندن آن، فاصله از زمین تا آسمان است. اگر تا به حال به تفاوت این دو توجه نکرده باشیم، قادر نخواهیم بود به زیبایی و آرامش نماز دست پیدا کنیم. در نتیجه نمی توانیم این زیبایی را در عمل به فرزندمان نشان دهیم. پس چطور باید توقع داشت که کودک با نماز رابطه برقرار کند و با عمل ما به آن علاقمند شود؟ همانطور که می دانید، بهترین روش برای تبلیغ دین کامل اسلام، تبلیغ با رفتار درست به عنوان یک مسلمان است. پس در زمینه تربیت کودک نیز، بهتر است ابتدا مشکلات نماز خواندن خود را برطرف سازیم تا بتوانیم فرزند اهل نمازی داشته باشیم.
اقامه کردن نماز چگونه است؟
از تفاوت بین خواندن و به پا داشتن نماز صحبت شد. نمازی که اکثر ما می خوانیم، صرفا در جهت انجام وظیفه است. آن نمازی که فقط خوانده می شود که قضا نشده باشد. یا نمازی برای ادای تکلیف به دین! نمازی که زیبایی عبودیت را به تصویر می کشد ابدا به این شکل نیست. برای به پا داشتن نماز، لازم است به چارچوب هایی توجه کنیم. مثلا اول وقت خواندن نماز را بر خود واجب کنیم. از چند دقیقه قبل از اذان، برای نماز آماده شویم و به استقبال آن برویم.
تا جایی که ممکن است، برای جماعت خواندن نماز به مسجد برویم، یا حتی در خانه، با اعضای خانواده خود نماز جماعت برگزار کنیم. ارتباط خود را قبل از اذان با پروردگار برقرار کنیم تا نمازی دلچسب تر و خالصانه تر به جا بیاوریم. آرامش و طمأنینه داشتن در حین نماز را به هیچ وجه فراموش نکنیم. انجام تمام این کار ها باعث می شود تا نماز را اقامه کنیم. حال اگر خودمان قاضی اینگونه نمازی باشیم طبیعتاً بیشتر برای مان مقبول تر خواهد بود.
تاثیر به پا داشتن نماز
نمازی را که با شرایط گفته شده به جا آورده می شود را تصور کنید. کودکی را در این خانه ببینید که از ابتدای زندگی اش، والدین خود را اینطور منتظر، آرام و مشتاق برای لحظه اذان دیده است. آیا امکان دارد این کودک به نماز علاقمند نشود؟ وقتی حس آرامش، طمأنینه و اشتیاق والدینش در ذهن او، در حالت نماز نقش بسته باشد، ناخودآگاه او پر از احساس خوب خواهد شد.
شک نکنید که این کودک، زودتر از سن تکلیف خود به بر پایی نماز اشتیاق نشان می دهد و برای هر چه بهتر به جا آوردن آن تلاش می کند. پس اگر قرار است بچه های اهل نمازی داشته باشیم، باید ابتدا اقامه کردن نماز را در وجود خود نهادینه کنیم. باور خود را به این فریضه الهی بیشتر کرده و به آرامش رسیدن به وسیله آن را بیاموزیم.
پاسخ‌ها